دلا اين عالم فاني ، به يک ارزن نمي ارزد
به دنيا آمــدن ، با زحـمت رفـتن نمي ارزد
اگر صد سال در دنيا تو شهد زندگي نوشي
به اون نيم ساعت تلخي جون کندن نمی ارزد
مرا ببخش مادر، دنيا ارزش پا کوبيدن به شکمت را نداشت
جشن عشق در ایران باستان :
گفته میشود که در ایران باستان، بیست قرن پیش از میلاد روزی
موسوم به روز عشـق بوده است. این روز در تقــویم جدید ایــرانی
دقیقا مصادف است با ۲۹ بهمن، یعنی تنها ۴ روز پس از والـنتاین
غربی . این روز «سپندارمذگان» یا «اسفندارمذگان» نام داشــته؛
ســپندارمذ لقب مــلی زمین است. زمین نماد عشـــق است چون با
فروتنی، تواضع و گـذشت به همه عشـق می ورزد . زشت و زیبا
را به یک چشم می‌نـــگرد. به هـــمین دلیل در فــرهنگ باســـتان
اسپندارمذگان را به عنوان نماد عشق می پنداشتند.
سپندارمذگان جشن زمین و گرامی داشت عشق است که هر دو در
کنار هم معنا پیدا می کردند. در این روز زنان به شوهران خود با
محبت هدیه می‌دادند. مردان نیز زنان و دختران را بر تخت شاهی
نشانده به آن ها هدیه می دادند .
در تصاوير سنگهاي تخت جمشيد
هيچکس عصباني نيست
هيچکس سوار بر اسب نيست
هيچکس در حال تعظيم نيست
در بين اين صدها پيکر تراشيده حتي ...
يک تصوير برهنه وجود ندارد
اينها اصالت ما هستند :
مهرباني ...
خوشرويي ...
قدرت ...
احترام ...
ادب ...
نجابت ...
دلم خون شد از این افسرده پاییز
از این افســـرده پاییز غــــم‌انگیز
غروبی ســـخت محـــنت بار دارد
ھمه درد است و با دل کار دارد
شرنگ افزای رنج زندگانی ست
غم او چون غم من جاودانی ست
افق در موج اشک و خون نشسته
شرابش ریخته جامش شکسته
گل و گلزار را چین بر جبین است
نگاه گل نگاه واپسین است
پرستوھایی وحشی بال در بال
امـــــید مبھمی را کرده دنبال
نه در خـــورشید نور زندگانی
نه در مھتاب شـــور شادمانی
فلق ھا خنده بر لب فســــرده
شفق ھا عقده در ھم فشـــرده
کلاغان می‌خروشند از سرکاج
که شـد گلـزارھا تاراج تاراج
درخــتان در پناه ھــم خزیده
ز روی بامھا گردن کشیده
خورد گل سیلی از باد غضبناک
به ھر سیلی گلی افتاده بر خاک
چمن را لرزه‌ھا در تاروپود است
رخ ياران ز سیلی‌ھا کبود است
گلســتان خـــرمی از یاد برده
به ھر جا برگ گل را باد برده
نشان مرگ در گرد و غبار است
حدیث غم‌نــــــوای آبشار است
چو بینم کودکان بینوا را
که می بندند راه اغنیا را
مگر یابند با صد ناله نانی
دراین سرمای جان‌فرسا مکانی
ســـری بالا کنم از سینه کـــوه
دلم کوه غــــم و دریای اندوه
آھم می شـــکافد آســـمان را
مگر جوید نشان بی نشان را
به دامانش درآویزد به زاری
بنالد زینھمه بی برگ و باری
حدیث تلخ اینان باز گوید
کلید این معما باز جــوید
چه گویم بغض می گیرد گلویم
اگــر با او نگـویم با که بگویم
فـــرود آید نگـــاه از نیمه راه
که دست وصل کوتاھست کوتاه
نھیب تند بادی وحــــشت انگیز
رســـد ھمــــراه بارانی بلاخــیز
بسختی می خروشم ھای باران
چه‌میخواھی زما بی‌برگ‌وباران
برھنه بی پناھان را نظر کن
در این وادی قدم آھسته تر کن
شد این ویرانه ویرانتر چه حاصل
پریشان شد پریشان تر چه حاصل
تو که جان میدھی بر دانه در خاک
غبار از چـــھره گل‌ھا میکنی پاک
غـــم دل‌ھای ما را شستشو کــن
عزيزم!! برای ما سعادت آرزو کن
غم مخور ، معشوق اگر امروز و فردا میکند
شیر دوراندیش با آهو مدارا میکند
زهر دوری باعث شیرینی دیدارهاست
آب را گرمای تابستان گوارا میکند
جز نوازش شیوه‌ای دیگر نمیداند نسیم
دکمه پیراهنش را غنچه خود وا میکند
روی زرد و لرزشت را از که پنهان میکنی ؟
نقطه ضعف برگها را باد پیدا میکند
دلبرت هرقدر زیباتر ، غمت هم بیشتر
پشت عاشق را همین آزارها تا میکند
از دل همچون زغالم سرمه میسازم که دوست
در دل آیینه دریابد چه با ما میکند
نه تبسم ، نه اشاره ، نه سوالی ، هیچ چیز
عاشقی چون من فقط او را تماشا میکند
خدایا کفر نمیگویم،
پریشانم،
چه میخواهی تو از جانم؟!
مرا بی آنکه خود خواهم اسیر زندگی کردی.
خداوندا!
اگر روزی ز عرش خود به زیر آیی
لباس فقر پوشی
غرورت را برای تکه نانی
به زیر پای نامردان بیاندازی
و شب آهسته و خسته
تهی دست و زبان بسته
به سوی خانه باز آیی
زمین و آسمان را کفر میگویی
نمیگویی؟!
خداوندا!
اگر در روز گرما خیز تابستان
تنت بر سایه ی دیوار بگشایی
لبت بر کاسه ی مسی قیر اندود بگذاری
و قدری آن طرفتر
عمارتهای مرمرین بینی
و اعصابت برای سکه ای این سو و آن سو در روان باشد
زمین و آسمان را کفر میگویی
نمیگویی؟!
خداوندا!
اگر روزی بشر گردی
ز حال بندگانت با خبر گردی
پشیمان میشوی ازقصه خلقت، ازاین بودن، ازاین بدعت
خداوندا تو مسئولی.
خداوندا تو میدانی که انسان بودن و ماندن
در این دنیا چه دشوار است،
چه رنجی میکشد آنکس که انسان است و ازاحساس سرشار است..
يه قانوني هست که ميگه
تا قبل از اينکه پرواز کني ،
هرچقدر خواستي بترس ،
فکر کن ، شک کن ، دودل شو ، پشيمون شو ...
اما وقتي پريدي اگه وسط راه پشيمون شدي ،
بازي رو باختي......
بايد پر باز کرد و بي ترس و دغدغه پريد
و اوج گرفت...
چه لذتي داره اگه هم پروازت پرِ پروازت باشه...
لذت زندگي :
دو میمون روی شاخه درختی نشسته بودند و به غروب خورشید نگاه میکردند.
یکی از دیگری پرسید: چرا هنگام غروب رنگ آسمان تغییر میکند؟
میمون دوم گفت: اگر بخواهیم همه چیز را توضیح بدهیم، مجالی برای زندگی نمی ماند.
گاهی اوقات باید بدون توضیح از واقعیتی که در اطرافت میبینی، لذت ببری..
میمون اول با ناراحتی گفت: تو فقط به دنبال لذت زندگی هستی و
هیچ وقت نمی خواهی واقعیتها را با منطق بیان کنی !!!
در همین حال هزار پایی از کنار آنها میگذشت..
میمون اول با دیدن هزارپا از او پرسید :
هزار پا، تو چگونه این همه پا را با هماهنگی حرکت میدهی؟
هزارپا جواب داد : تا به امروز راجع به این موضوع فکر نکرده ام ؟!
میمون دوم گفت : خوب فکر کن چون این میمون راجع به همه چیز توضیح منطقی میخواهد!
هزارپا نگاهی به پاهایش کرد و خواست توضیحی بدهد :
خوب اول این پا را حرکت میدهم، نه، نه. شاید اول این یکی را. باید اول بدنم را بچرخانم ...
هزارپا مدتی سعی کرد تا توضیح مناسبی برای حرکت دادن پاهایش بیان کند
ولی هرچه بیشتر سعی میکرد، ناموفقتر بود.
پس با ناامیدی سعی کرد به راه خودش ادامه دهد، ولی متوجه شد که نمیتواند.
با ناراحتی گفت : ببین چه بلایی به سرم آوردی؟!
آنقدر سعی کردم چگونگی حرکتم را توضیح دهم که راه رفتن یادم رفت!!!
میمون دوم به اولی گفت : میبینی؟
وقتی سعی میکنی همه چیز را توضیح دهی، اینطور میشود...!
پس دوباره به غروب آفتاب خیره شد تا از آن لذت ببرد...
بین نام من و تو .... 